Live from Baghdad: de dommen tussen de bommen

Inslaande bommen, instortende gebouwen en slapen in een hotel dat op zijn grondvesten schudt. De dag van een oorlogscorrespondent in een notendop. Live from Baghdad laat zien hoe David Arnett en zijn collega's vanuit de Iraakse hoofdstad met gevaar voor eigen leven verslag doen van de Amerikaanse bommenregen die vanuit de overvliegende F16's neerdaalde op de achtertuin van Saddam Hussein. Een meeslepend verhaal dat aantoont hoe één primeur de hiërarchie onder de grote nieuwsstations van de Verenigde Staten drastisch veranderde. Want die dag, 16 januari 1991, was de dag waarop CNN groot werd.

En vanaf die dag zou CNN alleen maar groter worden. En waarom? Primeurs, primeurs en nog eens primeurs. "Wie is er niet groot mee geworden?", zullen we maar zeggen. En dat is wat de CNN-afvaardiging in Irak destijds ook voor ogen had. Robert Wiener, producent van de hele operatie, was maar voor één ding in Bagdad: "To tell the story of a lifetime". Het werd een sprookje met een goed einde, maar dat sprookje had net zo goed fout af kunnen lopen. Hoe vaak tijdens de Golfoorlog raakten de Amerikaanse bommenwerpers wel niet per ongeluk burgerdoelen? Hoe vaak hebben we niet moeten horen dat bommen door een kleine afwijking hun eigenlijk doel hebben gemist?

En dat had ook zomaar kunnen gebeuren met het Al-Rasheed, waar de Amerikaanse journalisten verbleven. De risico's die de journalisten namen waren groot. Bommen ontploften vlak onder het openstaande hotelraam. Arnett, Shaw en Holliman gaan nu door het leven als helden, maar hadden net zo goed de zoveelste journalisten kunnen worden die tijdens een oorlog het leven lieten.

En dan vraag ik me af: wat zou ik doen als ik in hun plaats was? Vertrouw je blind op de kundigheid van je landgenoten die met duizelingwekkende snelheden overvliegen? Of neem je het zekere voor het onzekere en neem je de eerste vlucht naar huis? CBS, Fox en andere nieuwsstations deden het laatste en verloren. CNN bleef en won. Ook ik zou verliezen. Omdat ik geen enkel verhaal meer waard vind dan mijn leven. En niet alleen mijn leven, ook dat van anderen. Want wat de denken van je naasten, die doodsangsten moeten uitstaan omdat jij in een Irakees hotel zonodig verslag moet doen van een alles verwoestend bombardement.

Er is dan ook maar één woord voor: onverantwoord. Net als bij Veronica Guerin, een voorbeeld van hoe het ook kan aflopen, dacht ik: "Waar zijn die gekken mee bezig?" Je leven in de waagschaal stellen voor één verhaal. De oude wijze mannen uit de heroïsche epossen hebben daar een oneliner voor: "Dat is alleen voorbehouden aan de allermoedigsten of de allerdomsten". De desbetreffende CNN-journalisten worden alom geroemd om hun moed. Nou, ik vind ze gewoon dom.